Bu direnç genel olarak kavrama, vites kutusu, tahrik milleri, diferansiyel, kardan kavraması ve yataklardaki kayıplardan meydana gelir. Daha genel bir tanım yapmak gerekirse motor ile taşıt tekerlekleri arasında güç kayı meydana getiren bütün kayıplara aktarma organları kayıpları ya da aktarma organları direnci adı verilir.

Aslında aktarma organları tek tek ele alındığında bu noktalardaki güç kayıpları değişkendir. Fakat sistemin toplamına bakıldığında birindeki verim azalmasıyla diğer birindeki verim artması birbirini dengelediğinden bu kayıplar sabit kabul edilibilir. Örneğin dişli çarklardaki sürtünme kayıpları ile yatak direnci yağın viskozitesine ve dolayısıyla sıcaklığına bağlıdır. Vites kutusundaki sürtünmelerden ortaya çıkan momoent kaybı ısınmaya sebep olur ve ısınma neticesinde yağın viskozitesi düşer. Bu düşme ise dirençi azaltır. Böylece vites kutusundaki kayıplar sabit kabul edilibilir.

Hareket halindeki taşıtta motor ile tahrik aksı arasındaki toplam kayıpları ifade etmek için bir verim terimi (h) kullanılır. Bu verim bir dinamometre yardımıyla ölçülür fakat pratik çalışmalarda aşağıdaki verim değerlerinin kullanılması çok büyük hatalara sebep olmaz.

Tablo 2.4: Aktarma organları kayıplarının ortalama değerleri.

Taşıtın toplan aktarma organları verimi (h _t) yukarıdaki tabloda verilen verim değerlerinin birbiriyle çarpımından elde edilir.